Stoomlocomotief type 03.10

Het locomotieftype 03.10 met drie cylinders ontstond vanaf 1939 als doorontwikkeling van het twee-cylindertype 03. Net als haar zuster met twee cylinders moest ook zij snelle personentreinenop op de hoofdlijnen gaan trekken. Met name op de hoofdijnen die nog niet geschikt waren voor een asdruk van 20 ton. Om hun vermogen te vergroten werden de locomotieven voorzien van stroomlijnbeplating en oorspronkelijk mochten ze 150 km/u rijden. Maar al in 1941 werd deze maximumsnelheid teruggebracht naar 140 km/u. Als driecylinder locs waren ze met een eenvoudig stoomexpansie systeem uitgerust. De binnenste cylinder dreef de eerste koppelas aan en de beide buitencylinders de tweede koppelas. De drijf- en koppelwielen hadden een doorsnee van 2.000 mm, de voorloopwielen 1000 mm en de naloopassen 1250 mm. Met een vermogen van bijna 1800 psi moesten de 03.10 machines sneltreinen met een gewicht van 540 ton op een vlakke baan verplaatsen met 120 km/u. Bij een stijging van 4 promille moest een aanhanglast van 360 ton met 100 km/u verplaatst kunnen worden. De beide voorserie-locomotieven 03 1001 en 03 1002 werden in 1939 door Borsig geleverd. Er zouden er nog 138 volgen. De Tweede Wereldoorlog was er de oorzaak van dat er slechts 60 exemplaren gebouwd werden, deels door Borsig, deels door Krupp en deels door Kraus-Maffei. In eerste instantie verschenen de locomotieven vooral in Zuid-Duitsland (BW Ulm en Nürnberg) maar later werden ze in Breslau, Posen, Kattowitz en Stargard geconcentreerd. Na de oorlog waren er nog 26 machines over in het gebied van de DB en 21 bij de DR. Omdat het ging om zo goed als nieuwe locomotieven die de oorlog relatief onbeschadigd overleefd hadden, lag het voor de hand de 03.10 zo snel mogelijk weer in dienst te stellen. Tijdens dit opnieuw in bedrijf stellen werden de restanten van de stroomlijnplaten verwijderd en werd eventuele oorlogsschade hersteld. De snelle wederopbouw van- en het Wirtschaftwunder in Westduitsland leidden tot sterke opboei van het langeafstandsverkeer. De 03.10 mocht nu eindelijk de diensten rijden waarvoor ze ontworpen was. In vergelijking met andere bouwtypen bereikte ze top-omlopen maar daardoor sleed ze ook sterker. Al halverwege de jaren '50 bleken de van staal St47K vervaardigde ketels niet tegen veroudering te kunnen waardoor metaalmoeheid optrad. Daarom voorzag de DB tussen 1957 en 1961 alle 26 locomotieven van een nieuwe gelaste hoogvermogensketel met verbrandingskamer. Deze ketels werden geleverd door Krupp en in het AW Braunschweig ingebouwd. Tijdens de ombouw werden de locomotieven meteen voorzien van gemengde voorverwarmingsinstallaties en drogestoom-regelaars. (Uitgezonderd de 03 1021). De ombouw werd afgerond door het plaatsen van rollagers in de stangen, deels lichtgewicht voorloopassen en een mechanische stoker gecombineerd met klapdeksels op de kolenbunker. Zo ontstond met de 'nieuwe' 03.10 een voor die tijd hoogst moderne stoomlocomotief. Helaas waren de technische verbeteringen niet perfect en niet alle kinderziektes konden volledig genezen worden. Volgens informatiebronnen bleken met name de drogestoomregelaars een voortdurende bron van ergernis te zijn. Nadat de locomotieven eerst vanuit het BW Dortmund, Hamburg-Altona, Ludwigshafen en Paderborn ingezet werden concentreerde men de serie vanaf 1958 in Hagen-Eckesey.