Reizigersrijtuig.

In 1889 kreeg het mondaine kuuroord Langenschwalbach - nu Bad Schwalbach - een spooraansluiting. Het traject liep naar Wiesbaden en vertoonde hellingen van circa 33 ‰ en boogstralen van minimaal 200 m. Speciaal voor het vervoer van kuurgasten lieten de Pruisische Staatsspoorwegen een nieuw reizigersrijtuig bouwen. Hoewel buurtrijtuigen toendertijd bijna altijd voorzien waren van twee of drie starre assen, kregen de Langenschwalbachse rijtuigen tweeassige draaistellen met een aanvankelijk korte wielstand van 1650 mm en een kleine wieldiameter van 740 mm. Al snel bleek echter dat een asstand van 2000 mm en de gebruikelijke wieldiameter van 960 mm geen nadelige invloed op het rijcomfort hadden. De rijutuigbak vertoonde de eerste elementen van een lichte constructie. Zo maakten de ontwikkelaars voor de draagconstructie gebruik van de buitenste bekledingsplaat. Als dwarsdragers voor de bovenbouw dienden holle profielen. De constructie was zo goed dat ze 35 jaar lang praktisch ongewijzigd nagebouwd werd. In 1892 stonden de eerste Langenschwalbachse rijtuigen op de rails. Eerst hadden ze alleen de 1ste tot de 3de klasse, maar vanaf 1907 stelden de Staatsspoorwegen ook rijtuigen 4de klasse van dit type in dienst. Daarbij kwamen nog gecombineerde post- en bagagewagens. Omdat de wagens bij het publiek heel geliefd waren, reden ze al gauw ook buiten hun gebruikelijk gebied. In de jaren vijftig nam de Bundesbahn deze voertuigen uit dienst. Talrijke wagens vonden een nieuwe opgave bij bouwtreinen.